Herkesten bir sürü mutluluk reçetesi ortalıkta dolaşıyor maşallah...
yaşadıklarımızdan öğrendiğimiz dersleri paylaşıyoruz... hepimiz hayat okulundan birden öğretmen olarak mezun olmuşuz sanki. Şşş. Aman cıss, uff olursun diye öğütlerimiz var birbirimize. Kendimizin çok kısa süre önce dinlemediğimiz, (büyük ihtimalle bize anlatanların da vaktiyle dinlemediği) ben yandım sen yanma kabilinden dinlemek bile istemediğimiz öğütler bunlar.
bir araya gelip kısa bir sohbetten sonra mutluluk tariflerimizi sunuyoruz birbirimize. sanki yemek programlarında yarışmacı/oyuncuymuşuz gibi, hepimiz ötekinin akıl hocası kesiliyoruz. Şöyle. yap, kafana takma, o kıza/adama güvenilmez vs vs.. Kimimiz de daha romantik cümlelerle süslüyor vaazlarını. Aşk iki kişiliktir, sevmek fedakarlık ister, yine etc, vs.. herkeste var bol bol tarifi mutluluğun maşallah. bir tek kendisi ortada yok. kayıp.
Evet itiraf ediyorum. birlikte olduğum insanlarla kısa süreli mutluluklar paylaşıyorum. hatta bazen bir ömür sürecek gibi de geliyor. evde, sokakta, deniz kenarında, odanda, yatakta, kanapede tv izlerken bile bu mutluluk hiç bitmeyecek gibi geliyor insana. Sevdiğini sarılıp sımsıkı, kollarına almak istiyorsun. işe gitmek için bile bırakmak istemiyorsun, kaybederim diye korkuyorsun. için eriyor, aklın gidiyor, tüm duyguların tavan yapıyor. sabahlara kadar günlerce öylece kalmak, yemeden içmeden sevmek, sevilmek ve sevişmek istiyorsun.
sonra ne oluyorsa oluyor. büyü bozuluyor. ya o, ya sen mutsuz olmaya başlıyorsun. kendine göre tanımlayıp mutluluğu sevdiğini de ona göre şekillendirmek istiyorsun. veya o seni şekillendirirken birden mutluluk değil, katlanmak diye bir duyguyu yaşadığını anlıyorsun.
mutluluk artık tv izlemek değil sana göre. mutluluk birlikte tiyatroya, sinemaya gitmek değil ona göre, mutluluk geceleri sokaklarda sarmaş dolaş gezmek değil size göre, hatta mutluluk tüm seçeneklerden sonra finalde misyoner pozisyonu da değil artık sana göre....
peki neydi mutluluk, neden kayboldu? birden nereye gitti? Birlikte ulaşılan, kısa süreli, gelip geçici bir heves olmayan gerçek aşk ve mutluluk artık neden yok? yorulduk mu, bizimle birlikte o da mı tükendi.. mutluluk neydi ki birden bire avuçlarımızdan kum gibi akıp giderek, bitiverdi?
mutluluğun tarifini değil güzelim, kendi(si)ni ver bana...
"mutluluğun tarifini değil güzelim, kendi(si)ni ver bana..."ne güzel bir cümledir..
YanıtlaSilanlatmak istediğini bu kadar "kısa" ve bu kadar "iyi" anlatmanı kıskanıyorum bilesin..
Bu güzeldi. Ben de fena halde sıkıldım akıl hocalarından. Mutluluğun resmini çizemedim ama inşallah fotoğrafını çekicem. Çok yakında :p
YanıtlaSilmutluluğun resmi benim blogda var,uğrayıp bakabilirsin such :) Şimdi bi şey desem ben de akıl hocalığı yapmış olurum galiba :)Mutsuzluk beklentilerimizin yüksekliğinden kaynaklanıyor çoğu zaman Neyse hocalık yapmayayım burda,zaten işyerinde yapyorum yeterince :) hoşçakalınnn
YanıtlaSilBu arada her uğrayışımda "yazan herif" ünvanını görüp içimden sırıtıyorum :)))
YanıtlaSilsen bu yorumların daha iyi lerini hak ediyosun seni ayakta mı alkışlamalı. tam da benim ruh halimi tarif etttin inanırmısın tek kelimeyle harikasın bu güneş görmemiş yazılarının uydudan geldiği kesinlerşti iyi geceler :=)
YanıtlaSilSevdiğim bir kitaptan sevdiğim bir paragraf...
YanıtlaSil"Mutluluğunuzu alıp başka birisinin ellerine bırakacak olusanız er geç kırılacaktır. Mutluluğunuzu başka birisine verirseniz alıp götürebilir. Çünkü mutluluk yanlızca sizin içinizden gelebililir ve sevginizin sonucudur. Mutluluğunuzdan siz sorumlusunuz. Başka birisini hiçbir zaman kendi mutluluğumuzdan sorumlu kılamayız. Ama evlenirken ilk yaptığımız yüzükleri birbirimizin parmağına takmaktır. Onun sizi, sizin onu mutlu kılacağınız beklentisi ile yıldızlarımızı birbirimizin eline veririz. Birisini ne kadar çok severseniz sevin onun olmasını istediği kişi olamayacaksınız."
Ustaca sevmek / Don Miguel Ruiz sayfa 42