Akıllı adam işi değildir sevmek

Bendeniz herkesten çok daha geç anlamış olabilirim. Bu da  evvel zamanda bize verilen eğitimin, uslu ol çocuğum denmesinin bir dezavantajı belki.  Ama zamanla yaşayıp öğreniyor ki insan, akılla sevilmiyor.

Hani aşk bir delilik halidir derler ya. Sürsün sürebildiği kadar mümkünse. Çünkü bildiğim, öğrendiğim kadarıyla kesinlikle akıllı adam işi değil şu aşk denilen, sevmek denilen acayip şey.

Zaten hesaba kitaba uymadığı kesin de, iş orda kalsa iyi.  Benim zihnim puştluğa da çalışır bir kere. İçinde bir şeytan barındırıyor. Çok düz bakılması gereken şeylere tıpkı akıl oyunlarındaki gibi girift bilmeceler halinde bakıyor. Böyle olunca da aşık olmak ya da bir aşkı sürdürebilmek imkansız hale geliyor. Öküzün altına buzağı saklamaktan ya da öküzün altında buzağı aramaktan yoruluyorum bir müddet sonra.

Peki bunda tek suçlu biz miyiz. Aşık olduklarımızın, ya da bize aşık  olanların hiç mi kabahati yok? Örneğin tüm sevdiklerim vakti zamanında bana deli dedi, demek ki ben deliyim  orası  kesin. Ama şahsen ben de onların pek de akıllı olmadıklarına hükmettim. Zaten akıllı insanın benim gibi bir deliyle  ne işi olabilirdi değil mi?

Yine de  benden size bir tavsiye: istikrarsız, dengesiz, takıntılı insanlarla  aşk ne kadar yıpratıcı olursa olsun, bir o kadar da keyif vericidir. Hani kararında olursa yemeğin sosu, tuzu biberi gibidir. Fazlası ise bünyeye zarardır. Kolestroldür, tansiyondur şekerdir, kalp ve baş ağrısıdır. Uzak durun. Herşeyin kararınca olanı iyidir, güzeldir.

Yani bu işin aslı, rakı nasıl şişede durduğu gibi durmuyorsa ve nasıl aslan sütü varken inek sütüyle sarhoş olunamıyorsa, aşık olunacak adamlar ve kadınlar içinde birazıcık çatlak, takıntılı, muhteris, deli dolu, neşeli, uçuk kaçık olanları daha iyidir. Tercih sebebidir.

En azından geçmişte benim rastladığım ve keyif aldığım modeller öyleydi...