Ölüm en büyük ve acı ders insanoğluna ve en büyük öğretmen aynı zamanda.
Yıllar önce Şahika Günsel TUĞRUL ablamızı kaybettik. Kendisi bir blog yazarıydı. Kanserden tedavi gördüğü günlerde yardımcısı bir kardeşimiz vasıtasıyla ölüm döşeğinde bile yazılarını bizlerle paylaştı. Kaybı hepimizi çok üzdü ama her ölen unutuluyor ne yazık ki. Hayat öyle de acımasız.
Şimdilerde ise blog aleminde "ölesim geldi-öldüm" türünden bir salgın yayılıyor. Bu virüs salgını ilk belirtilerini gösterdiğinden bugüne bir-iki-derken üç blogger'in vefat haberini aldık, üzüldük. Garip bir şey bu. Adını şöyle bir duyduğumuz, iç dünyasını bilmediğimiz insanlar olsalar bile, ölümler can yakıyor. Hani ateş en çok düştüğü yeri yakar derler ya, doğrudur. Asla yakınları kadar üzülemezsiniz ama blogger dünyasının bir ferdi olunca siz de kendinizle özdeşlik kurup, aynı ortamı paylaştığınız bir kişinin ölümüne üzülüyorsunuz. Bunun bir tezgah olduğunu öğrenince de üzülmekten öte, aptal yerine konulduğunuzu düşünerek, sinirlenip, kızıyorsunuz.
Sanal alem garip bir alem. Ömrümün 15 yılında yer eden bu alemde kendimi ve tanıdığım insanları değerlendirme şansım oldu. İsteseniz de istemeseniz de insanlarla iletişim kuruyorsunuz. Bazen gerçek hayattaki kadar değer verdikleriniz oluyor. Hatta gerçek hayatta tanıdıklarınızdan daha değerli insanları tanıma şansınız da olabiliyor. Ancak "sanal" sandığınız şey bir müddet sonra reel olabiliyor. Karşıdaki insan için hissettiğiniz "üzüntü" sanal değil. Aynı şekilde merak, derdine ortak olma çabası ve yardımcı olma arzusu.
İçinde yaşadığımız yüzyılın en büyük handikapı bu. Eskiden insanlar ancak yaşadıkları çevrede olan bitenden haberdardılar. Oysa şimdi dünyanın öbür ucunda bir insan için üzülmeniz mümkün. Ya da o insanla birlikte sevinmeniz. Kötü olan halâ bir uçağa, otobüse, trene binmeden o kişiye fiziksel bir yardımda bulunamıyor olmanız. Yani değer verdiğiniz insan açlıktan ölse bir kaşık sıcak çorba uzatmanız imkansız arada mesafeler varsa. Ama yemek sepetinden yemek yollamanız veya bir şekilde yardım etmeniz de mümkün.
Girdiğiniz bu alemde eliniz biraz da kalem tutuyorsa, ilgi görmeniz doğal. Hatta bu ilgiden hoşlanmanız da neredeyse Allah'ın emri gibi. İşin kötü tarafı bu ilgi ile şımarabilirsiniz. Sizi mutlu eder yazdıklarınızın okunması, insanların sizi gözünde büyütmesi, değer vermesi egonuzu şişirir.
Ancak bu değeri taşımak zordur. Şımarabilirsiniz kolayca. Ya da şımarmazsınız da bu gördüğünüz ilgi arttıkça bu ilgiden bunalırsınız. Hele bir de insanlar sizi sahiplenip, ne yapacağınızı söylemeye başlarlarsa iyice tadınız kaçar. Ruhunuz sıkılır, karşı tarafta size ilgi gösteren veya sizden ilgi gören insanlar da birden hayatlarında bu ilgiyi kimseden görmediklerini ya da kimseye göstermediklerini unutarak sizi sigaya çekmeye başlarlar.
Birden bu "sanal" dünyanıza giren insanların "reel" dertler çekmenize de sebep olduklarını görürsünüz. En basitinden "başağrısı-karın ağrısı" aksayan işler, kaçan uykular, gereksiz üzüntüler, ya da huzursuzluk. Sonra bunalırsınız biraz daha. İnsanlardan kaçmak istersiniz. Bazen modemi söker atarsınız, bazen telefonu kapatırsınız. Ancak içinize işleyen bu masum virüs sizi rahat bırakmaz. Yine döner dolaşır kürkçü dükkanına bir kaç kez uğrarsınız gemileri yakmadan önce.
Bazen de tersi olur. İnsanlar sizi unutur. Onlar için artık bir anlam ifade etmediğinizi farkedersiniz. Hani hep canım, cicim, abim, kardeşim, can yoldaşım, biricik arkadaşım, kankam sözlerini duyup, sarfettiğiniz insanlar ne gelip yazdıklarınızı okur, ne de sizi merak eder. Hele bir de buna genel anlamda blog ortamından insanların uzaklaşması eklenirse, hemen hemen küçük çaplı bir bunalım kaçınılmaz olur.
Öte yandan hiç hesaba katılmayan ve asıl önemli olan hayatınızdaki "küçük daire"dir. Yani reel dünyanızdır işin aslı. Asla kredi kartı extreleri sizin sosyal medya etkinliklerinizi umursamaz. Sağlığınız, çevrenizdeki insanlar, yakınlarınız, eş, dost, anne, babanız yani çekirdek aileniz ve reel sorunlarınız da "sanal alemin" umrunda olmaz. Olsa da pek elden birşey gelmez. Ama....
İşte herşey o ama da gizlidir. Bir şekilde size değer vermiş insanlar, "sanal alem"de de olsanız, sizi önemsemiş insanlar için durum farklıdır. Onlar direkt ya da dolaylı olarak sizden etkilenir. Aranızda hak-hukuk oluşur. Bu elle tutulmaz birşey de olsa, üzüntülerinden size düşen bir pay varsa bunu hisseder, yaşarsınız. O yüzden, özellikle eli kalem tutan, biraz sanatçı yönü olan, güzel cümleler kurabilen biriyseniz, bazen başınıza bela kesilen hayranlara bile bir müddet katlanmanız gerekebilir. Çünkü söz sihirdir ve siz bir bakıma büyücülük yapmış sayılırsınız.
Sebebi ne olursa olsun, ister ilgisizlikten, ister fazla ilgiden ya da yaşadığınız gerçek dünyaya zarar vermesinden dolayı olsun, insan bazen bulunduğu "sanal" alemden çekip gitmek ister. Blogunu kapatır, yazdıklarını siler, facebook - twitter benzeri ortamlardan kaybolmayı seçer. Ruhunu dinlendirir. Başına biraz da kendinin sarmış olduğu sıkıntılardan uzaklaşmaya çalışır. Çünkü zaman geçtikçe ya ruhunu boğan kişilerin de aklı başına gelip, sakinleşir. Ya da ilgi göstermeyen insanlar "aaa bu adam neden yazmıyor" diyerek arayıp sormaya başlar.
Bu neticeyi elde etmek için yaptıklarınız ise sizin hem kişiliğinizin ne kadar yara aldığını, hem de ne kadar çaresiz durumda kaldığınızı gösterir. Bazen karşınızdaki insanlar o kadar anlayışsız ve kısır döngüye girmiş olabilirler ki. Hakaret eder, kovarsınız, hiç kırmak istemeseniz de incitirsiniz. Bazense o kadar ilgisizdirler ki, ilginç başlıklar ararsınız "hasta oldum yatıyorum, bir süre tatile çıkıyorum, yeni kitabım için hazırlıklara başladım" türü cümleler bloglarda boy-endam gösterir.
Özellikle ünlüler arasında son zamanlarda görülen "soyunmalı" ya da "dedikodulu" twitter etkinlikleri bu doyumsuz iştahın bir eseridir. Birilerini karalayarak ya da kendini rezil etmeye uğraşarak gündeme gelme çabası meyvelerini ne yazık ki kısa sürede vermektedir. Bu yüzden de bazen insanlar emek vererek ulaşamadıkları yere, başkalarının "rezil" olarak kolayca ulaşmaları karşısında üzülüp, bunalıma düşmektedir.
Ve ölüm. Şakaya gelmeyen acı gerçek. Ne yazık ki (iç dünyasında yazar, çizer ne yaşamış olursa olsun) sanırım en büyük ihanettir ölüm. Ölmeyi seçmek, çaresizlikler içinde kıvranan insanların, ruh dünyasında ciddi bir sorunun habercisidir de. Sanatçılar arasında çokça görülen bu ruh haline "intiharlar, kendini içkiye, uyuşturucuya vermeler, zehir içmeler, bedenine zarar vermeler örnek gösterilebilir.
Yazıya başlık olan ölümler ise gerçek değil, blogcuların "sanal ölümleri"dir. Sebebi ne olursa olsun. Kendisinin öldüğünü bir şekilde çevreye duyurup, ondan sonra da "Ölmedim ki, sizi denedim. Ölmedim ki, bakalım dostlarım gerçek miymiş öğrenmek istedim. Ölmedim ama ölecek kadar çok sevdim vs demek ne etik, ne de akıl kârı olan bir iş değildir."
Tabi ki bunu yapan insanların iç dünyasını, sıkıntılarını bilemeyiz. Ancak yapılan şey bize çocukluğumuzda dinlediğimiz "yalancı çoban" masalını anımsatır. Bir gün gerçekten ölürsünüz ve insanlar "başımız sağolsun" demek yerine "beter olsun" derler. Daha da kötüsü gerçekten bir gün ölen bir bloggerin ardından kimse olaya inanmaz ve hiç tanımadıkları "rahmetli" kişi için olmadık sözler söylerler. İyisi mi bu yanlış davranış biçimi, bu virüs yaygınlaşmadan insanlar bu yolda devam etmekten kaçınsınlar.
Bugüne kadar "yalancıktan" ölen tüm blogger'lere "niye ölmedin?" demek yerine "iyi ki yaşıyorsun" dedikten sonra, bu davranışın çok yanlış ve çirkin olduğunu belirtmeden geçemiyorum. Bu arkadaşlara "iyi yaptın abi" diyenler de kendi ruh sağlıklarını yeniden gözden geçirsinler derim naçizane...
Yıllar önce Şahika Günsel TUĞRUL ablamızı kaybettik. Kendisi bir blog yazarıydı. Kanserden tedavi gördüğü günlerde yardımcısı bir kardeşimiz vasıtasıyla ölüm döşeğinde bile yazılarını bizlerle paylaştı. Kaybı hepimizi çok üzdü ama her ölen unutuluyor ne yazık ki. Hayat öyle de acımasız.
Şimdilerde ise blog aleminde "ölesim geldi-öldüm" türünden bir salgın yayılıyor. Bu virüs salgını ilk belirtilerini gösterdiğinden bugüne bir-iki-derken üç blogger'in vefat haberini aldık, üzüldük. Garip bir şey bu. Adını şöyle bir duyduğumuz, iç dünyasını bilmediğimiz insanlar olsalar bile, ölümler can yakıyor. Hani ateş en çok düştüğü yeri yakar derler ya, doğrudur. Asla yakınları kadar üzülemezsiniz ama blogger dünyasının bir ferdi olunca siz de kendinizle özdeşlik kurup, aynı ortamı paylaştığınız bir kişinin ölümüne üzülüyorsunuz. Bunun bir tezgah olduğunu öğrenince de üzülmekten öte, aptal yerine konulduğunuzu düşünerek, sinirlenip, kızıyorsunuz.
Sanal alem garip bir alem. Ömrümün 15 yılında yer eden bu alemde kendimi ve tanıdığım insanları değerlendirme şansım oldu. İsteseniz de istemeseniz de insanlarla iletişim kuruyorsunuz. Bazen gerçek hayattaki kadar değer verdikleriniz oluyor. Hatta gerçek hayatta tanıdıklarınızdan daha değerli insanları tanıma şansınız da olabiliyor. Ancak "sanal" sandığınız şey bir müddet sonra reel olabiliyor. Karşıdaki insan için hissettiğiniz "üzüntü" sanal değil. Aynı şekilde merak, derdine ortak olma çabası ve yardımcı olma arzusu.
İçinde yaşadığımız yüzyılın en büyük handikapı bu. Eskiden insanlar ancak yaşadıkları çevrede olan bitenden haberdardılar. Oysa şimdi dünyanın öbür ucunda bir insan için üzülmeniz mümkün. Ya da o insanla birlikte sevinmeniz. Kötü olan halâ bir uçağa, otobüse, trene binmeden o kişiye fiziksel bir yardımda bulunamıyor olmanız. Yani değer verdiğiniz insan açlıktan ölse bir kaşık sıcak çorba uzatmanız imkansız arada mesafeler varsa. Ama yemek sepetinden yemek yollamanız veya bir şekilde yardım etmeniz de mümkün.
Girdiğiniz bu alemde eliniz biraz da kalem tutuyorsa, ilgi görmeniz doğal. Hatta bu ilgiden hoşlanmanız da neredeyse Allah'ın emri gibi. İşin kötü tarafı bu ilgi ile şımarabilirsiniz. Sizi mutlu eder yazdıklarınızın okunması, insanların sizi gözünde büyütmesi, değer vermesi egonuzu şişirir.
Ancak bu değeri taşımak zordur. Şımarabilirsiniz kolayca. Ya da şımarmazsınız da bu gördüğünüz ilgi arttıkça bu ilgiden bunalırsınız. Hele bir de insanlar sizi sahiplenip, ne yapacağınızı söylemeye başlarlarsa iyice tadınız kaçar. Ruhunuz sıkılır, karşı tarafta size ilgi gösteren veya sizden ilgi gören insanlar da birden hayatlarında bu ilgiyi kimseden görmediklerini ya da kimseye göstermediklerini unutarak sizi sigaya çekmeye başlarlar.
Birden bu "sanal" dünyanıza giren insanların "reel" dertler çekmenize de sebep olduklarını görürsünüz. En basitinden "başağrısı-karın ağrısı" aksayan işler, kaçan uykular, gereksiz üzüntüler, ya da huzursuzluk. Sonra bunalırsınız biraz daha. İnsanlardan kaçmak istersiniz. Bazen modemi söker atarsınız, bazen telefonu kapatırsınız. Ancak içinize işleyen bu masum virüs sizi rahat bırakmaz. Yine döner dolaşır kürkçü dükkanına bir kaç kez uğrarsınız gemileri yakmadan önce.
Bazen de tersi olur. İnsanlar sizi unutur. Onlar için artık bir anlam ifade etmediğinizi farkedersiniz. Hani hep canım, cicim, abim, kardeşim, can yoldaşım, biricik arkadaşım, kankam sözlerini duyup, sarfettiğiniz insanlar ne gelip yazdıklarınızı okur, ne de sizi merak eder. Hele bir de buna genel anlamda blog ortamından insanların uzaklaşması eklenirse, hemen hemen küçük çaplı bir bunalım kaçınılmaz olur.
Öte yandan hiç hesaba katılmayan ve asıl önemli olan hayatınızdaki "küçük daire"dir. Yani reel dünyanızdır işin aslı. Asla kredi kartı extreleri sizin sosyal medya etkinliklerinizi umursamaz. Sağlığınız, çevrenizdeki insanlar, yakınlarınız, eş, dost, anne, babanız yani çekirdek aileniz ve reel sorunlarınız da "sanal alemin" umrunda olmaz. Olsa da pek elden birşey gelmez. Ama....
İşte herşey o ama da gizlidir. Bir şekilde size değer vermiş insanlar, "sanal alem"de de olsanız, sizi önemsemiş insanlar için durum farklıdır. Onlar direkt ya da dolaylı olarak sizden etkilenir. Aranızda hak-hukuk oluşur. Bu elle tutulmaz birşey de olsa, üzüntülerinden size düşen bir pay varsa bunu hisseder, yaşarsınız. O yüzden, özellikle eli kalem tutan, biraz sanatçı yönü olan, güzel cümleler kurabilen biriyseniz, bazen başınıza bela kesilen hayranlara bile bir müddet katlanmanız gerekebilir. Çünkü söz sihirdir ve siz bir bakıma büyücülük yapmış sayılırsınız.
Sebebi ne olursa olsun, ister ilgisizlikten, ister fazla ilgiden ya da yaşadığınız gerçek dünyaya zarar vermesinden dolayı olsun, insan bazen bulunduğu "sanal" alemden çekip gitmek ister. Blogunu kapatır, yazdıklarını siler, facebook - twitter benzeri ortamlardan kaybolmayı seçer. Ruhunu dinlendirir. Başına biraz da kendinin sarmış olduğu sıkıntılardan uzaklaşmaya çalışır. Çünkü zaman geçtikçe ya ruhunu boğan kişilerin de aklı başına gelip, sakinleşir. Ya da ilgi göstermeyen insanlar "aaa bu adam neden yazmıyor" diyerek arayıp sormaya başlar.
Bu neticeyi elde etmek için yaptıklarınız ise sizin hem kişiliğinizin ne kadar yara aldığını, hem de ne kadar çaresiz durumda kaldığınızı gösterir. Bazen karşınızdaki insanlar o kadar anlayışsız ve kısır döngüye girmiş olabilirler ki. Hakaret eder, kovarsınız, hiç kırmak istemeseniz de incitirsiniz. Bazense o kadar ilgisizdirler ki, ilginç başlıklar ararsınız "hasta oldum yatıyorum, bir süre tatile çıkıyorum, yeni kitabım için hazırlıklara başladım" türü cümleler bloglarda boy-endam gösterir.
Özellikle ünlüler arasında son zamanlarda görülen "soyunmalı" ya da "dedikodulu" twitter etkinlikleri bu doyumsuz iştahın bir eseridir. Birilerini karalayarak ya da kendini rezil etmeye uğraşarak gündeme gelme çabası meyvelerini ne yazık ki kısa sürede vermektedir. Bu yüzden de bazen insanlar emek vererek ulaşamadıkları yere, başkalarının "rezil" olarak kolayca ulaşmaları karşısında üzülüp, bunalıma düşmektedir.
Ve ölüm. Şakaya gelmeyen acı gerçek. Ne yazık ki (iç dünyasında yazar, çizer ne yaşamış olursa olsun) sanırım en büyük ihanettir ölüm. Ölmeyi seçmek, çaresizlikler içinde kıvranan insanların, ruh dünyasında ciddi bir sorunun habercisidir de. Sanatçılar arasında çokça görülen bu ruh haline "intiharlar, kendini içkiye, uyuşturucuya vermeler, zehir içmeler, bedenine zarar vermeler örnek gösterilebilir.
Yazıya başlık olan ölümler ise gerçek değil, blogcuların "sanal ölümleri"dir. Sebebi ne olursa olsun. Kendisinin öldüğünü bir şekilde çevreye duyurup, ondan sonra da "Ölmedim ki, sizi denedim. Ölmedim ki, bakalım dostlarım gerçek miymiş öğrenmek istedim. Ölmedim ama ölecek kadar çok sevdim vs demek ne etik, ne de akıl kârı olan bir iş değildir."
Tabi ki bunu yapan insanların iç dünyasını, sıkıntılarını bilemeyiz. Ancak yapılan şey bize çocukluğumuzda dinlediğimiz "yalancı çoban" masalını anımsatır. Bir gün gerçekten ölürsünüz ve insanlar "başımız sağolsun" demek yerine "beter olsun" derler. Daha da kötüsü gerçekten bir gün ölen bir bloggerin ardından kimse olaya inanmaz ve hiç tanımadıkları "rahmetli" kişi için olmadık sözler söylerler. İyisi mi bu yanlış davranış biçimi, bu virüs yaygınlaşmadan insanlar bu yolda devam etmekten kaçınsınlar.
Bugüne kadar "yalancıktan" ölen tüm blogger'lere "niye ölmedin?" demek yerine "iyi ki yaşıyorsun" dedikten sonra, bu davranışın çok yanlış ve çirkin olduğunu belirtmeden geçemiyorum. Bu arkadaşlara "iyi yaptın abi" diyenler de kendi ruh sağlıklarını yeniden gözden geçirsinler derim naçizane...
Ölüm en büyük ve acı ders insanoğluna ve en büyük öğretmen aynı zamanda.
Yıllar önce Şahika Günsel TUĞRUL ablamızı kaybettik. Kendisi bir blog yazarıydı. Kanserden tedavi gördüğü günlerde yardımcısı bir kardeşimiz vasıtasıyla ölüm döşeğinde bile yazılarını bizlerle paylaştı. Kaybı hepimizi çok üzdü ama her ölen unutuluyor ne yazık ki. Hayat öyle de acımasız.
Şimdilerde ise blog aleminde "ölesim geldi-öldüm" türünden bir salgın yayılıyor. Bu virüs salgını ilk belirtilerini gösterdiğinden bugüne bir-iki-derken üç blogger'in vefat haberini aldık, üzüldük. Garip bir şey bu. Adını şöyle bir duyduğumuz, iç dünyasını bilmediğimiz insanlar olsalar bile, ölümler can yakıyor. Hani ateş en çok düştüğü yeri yakar derler ya, doğrudur. Asla yakınları kadar üzülemezsiniz ama blogger dünyasının bir ferdi olunca siz de kendinizle özdeşlik kurup, aynı ortamı paylaştığınız bir kişinin ölümüne üzülüyorsunuz. Bunun bir tezgah olduğunu öğrenince de üzülmekten öte, aptal yerine konulduğunuzu düşünerek, sinirlenip, kızıyorsunuz.
Sanal alem garip bir alem. Ömrümün 15 yılında yer eden bu alemde kendimi ve tanıdığım insanları değerlendirme şansım oldu. İsteseniz de istemeseniz de insanlarla iletişim kuruyorsunuz. Bazen gerçek hayattaki kadar değer verdikleriniz oluyor. Hatta gerçek hayatta tanıdıklarınızdan daha değerli insanları tanıma şansınız da olabiliyor. Ancak "sanal" sandığınız şey bir müddet sonra reel olabiliyor. Karşıdaki insan için hissettiğiniz "üzüntü" sanal değil. Aynı şekilde merak, derdine ortak olma çabası ve yardımcı olma arzusu.
İçinde yaşadığımız yüzyılın en büyük handikapı bu. Eskiden insanlar ancak yaşadıkları çevrede olan bitenden haberdardılar. Oysa şimdi dünyanın öbür ucunda bir insan için üzülmeniz mümkün. Ya da o insanla birlikte sevinmeniz. Kötü olan halâ bir uçağa, otobüse, trene binmeden o kişiye fiziksel bir yardımda bulunamıyor olmanız. Yani değer verdiğiniz insan açlıktan ölse bir kaşık sıcak çorba uzatmanız imkansız arada mesafeler varsa. Ama yemek sepetinden yemek yollamanız veya bir şekilde yardım etmeniz de mümkün.
Girdiğiniz bu alemde eliniz biraz da kalem tutuyorsa, ilgi görmeniz doğal. Hatta bu ilgiden hoşlanmanız da neredeyse Allah'ın emri gibi. İşin kötü tarafı bu ilgi ile şımarabilirsiniz. Sizi mutlu eder yazdıklarınızın okunması, insanların sizi gözünde büyütmesi, değer vermesi egonuzu şişirir.
Ancak bu değeri taşımak zordur. Şımarabilirsiniz kolayca. Ya da şımarmazsınız da bu gördüğünüz ilgi arttıkça bu ilgiden bunalırsınız. Hele bir de insanlar sizi sahiplenip, ne yapacağınızı söylemeye başlarlarsa iyice tadınız kaçar. Ruhunuz sıkılır, karşı tarafta size ilgi gösteren veya sizden ilgi gören insanlar da birden hayatlarında bu ilgiyi kimseden görmediklerini ya da kimseye göstermediklerini unutarak sizi sigaya çekmeye başlarlar.
Birden bu "sanal" dünyanıza giren insanların "reel" dertler çekmenize de sebep olduklarını görürsünüz. En basitinden "başağrısı-karın ağrısı" aksayan işler, kaçan uykular, gereksiz üzüntüler, ya da huzursuzluk. Sonra bunalırsınız biraz daha. İnsanlardan kaçmak istersiniz. Bazen modemi söker atarsınız, bazen telefonu kapatırsınız. Ancak içinize işleyen bu masum virüs sizi rahat bırakmaz. Yine döner dolaşır kürkçü dükkanına bir kaç kez uğrarsınız gemileri yakmadan önce.
Bazen de tersi olur. İnsanlar sizi unutur. Onlar için artık bir anlam ifade etmediğinizi farkedersiniz. Hani hep canım, cicim, abim, kardeşim, can yoldaşım, biricik arkadaşım, kankam sözlerini duyup, sarfettiğiniz insanlar ne gelip yazdıklarınızı okur, ne de sizi merak eder. Hele bir de buna genel anlamda blog ortamından insanların uzaklaşması eklenirse, hemen hemen küçük çaplı bir bunalım kaçınılmaz olur.
Öte yandan hiç hesaba katılmayan ve asıl önemli olan hayatınızdaki "küçük daire"dir. Yani reel dünyanızdır işin aslı. Asla kredi kartı extreleri sizin sosyal medya etkinliklerinizi umursamaz. Sağlığınız, çevrenizdeki insanlar, yakınlarınız, eş, dost, anne, babanız yani çekirdek aileniz ve reel sorunlarınız da "sanal alemin" umrunda olmaz. Olsa da pek elden birşey gelmez. Ama....
İşte herşey o ama da gizlidir. Bir şekilde size değer vermiş insanlar, "sanal alem"de de olsanız, sizi önemsemiş insanlar için durum farklıdır. Onlar direkt ya da dolaylı olarak sizden etkilenir. Aranızda hak-hukuk oluşur. Bu elle tutulmaz birşey de olsa, üzüntülerinden size düşen bir pay varsa bunu hisseder, yaşarsınız. O yüzden, özellikle eli kalem tutan, biraz sanatçı yönü olan, güzel cümleler kurabilen biriyseniz, bazen başınıza bela kesilen hayranlara bile bir müddet katlanmanız gerekebilir. Çünkü söz sihirdir ve siz bir bakıma büyücülük yapmış sayılırsınız.
Sebebi ne olursa olsun, ister ilgisizlikten, ister fazla ilgiden ya da yaşadığınız gerçek dünyaya zarar vermesinden dolayı olsun, insan bazen bulunduğu "sanal" alemden çekip gitmek ister. Blogunu kapatır, yazdıklarını siler, facebook - twitter benzeri ortamlardan kaybolmayı seçer. Ruhunu dinlendirir. Başına biraz da kendinin sarmış olduğu sıkıntılardan uzaklaşmaya çalışır. Çünkü zaman geçtikçe ya ruhunu boğan kişilerin de aklı başına gelip, sakinleşir. Ya da ilgi göstermeyen insanlar "aaa bu adam neden yazmıyor" diyerek arayıp sormaya başlar.
Bu neticeyi elde etmek için yaptıklarınız ise sizin hem kişiliğinizin ne kadar yara aldığını, hem de ne kadar çaresiz durumda kaldığınızı gösterir. Bazen karşınızdaki insanlar o kadar anlayışsız ve kısır döngüye girmiş olabilirler ki. Hakaret eder, kovarsınız, hiç kırmak istemeseniz de incitirsiniz. Bazense o kadar ilgisizdirler ki, ilginç başlıklar ararsınız "hasta oldum yatıyorum, bir süre tatile çıkıyorum, yeni kitabım için hazırlıklara başladım" türü cümleler bloglarda boy-endam gösterir.
Özellikle ünlüler arasında son zamanlarda görülen "soyunmalı" ya da "dedikodulu" twitter etkinlikleri bu doyumsuz iştahın bir eseridir. Birilerini karalayarak ya da kendini rezil etmeye uğraşarak gündeme gelme çabası meyvelerini ne yazık ki kısa sürede vermektedir. Bu yüzden de bazen insanlar emek vererek ulaşamadıkları yere, başkalarının "rezil" olarak kolayca ulaşmaları karşısında üzülüp, bunalıma düşmektedir.
Ve ölüm. Şakaya gelmeyen acı gerçek. Ne yazık ki (iç dünyasında yazar, çizer ne yaşamış olursa olsun) sanırım en büyük ihanettir ölüm. Ölmeyi seçmek, çaresizlikler içinde kıvranan insanların, ruh dünyasında ciddi bir sorunun habercisidir de. Sanatçılar arasında çokça görülen bu ruh haline "intiharlar, kendini içkiye, uyuşturucuya vermeler, zehir içmeler, bedenine zarar vermeler örnek gösterilebilir.
Yazıya başlık olan ölümler ise gerçek değil, blogcuların "sanal ölümleri"dir. Sebebi ne olursa olsun. Kendisinin öldüğünü bir şekilde çevreye duyurup, ondan sonra da "Ölmedim ki, sizi denedim. Ölmedim ki, bakalım dostlarım gerçek miymiş öğrenmek istedim. Ölmedim ama ölecek kadar çok sevdim vs demek ne etik, ne de akıl kârı olan bir iş değildir."
Tabi ki bunu yapan insanların iç dünyasını, sıkıntılarını bilemeyiz. Ancak yapılan şey bize çocukluğumuzda dinlediğimiz "yalancı çoban" masalını anımsatır. Bir gün gerçekten ölürsünüz ve insanlar "başımız sağolsun" demek yerine "beter olsun" derler. Daha da kötüsü gerçekten bir gün ölen bir bloggerin ardından kimse olaya inanmaz ve hiç tanımadıkları "rahmetli" kişi için olmadık sözler söylerler. İyisi mi bu yanlış davranış biçimi, bu virüs yaygınlaşmadan insanlar bu yolda devam etmekten kaçınsınlar.
Bugüne kadar "yalancıktan" ölen tüm blogger'lere "niye ölmedin?" demek yerine "iyi ki yaşıyorsun" dedikten sonra, bu davranışın çok yanlış ve çirkin olduğunu belirtmeden geçemiyorum. Bu arkadaşlara "iyi yaptın abi" diyenler de kendi ruh sağlıklarını yeniden gözden geçirsinler derim naçizane...
Yıllar önce Şahika Günsel TUĞRUL ablamızı kaybettik. Kendisi bir blog yazarıydı. Kanserden tedavi gördüğü günlerde yardımcısı bir kardeşimiz vasıtasıyla ölüm döşeğinde bile yazılarını bizlerle paylaştı. Kaybı hepimizi çok üzdü ama her ölen unutuluyor ne yazık ki. Hayat öyle de acımasız.
Şimdilerde ise blog aleminde "ölesim geldi-öldüm" türünden bir salgın yayılıyor. Bu virüs salgını ilk belirtilerini gösterdiğinden bugüne bir-iki-derken üç blogger'in vefat haberini aldık, üzüldük. Garip bir şey bu. Adını şöyle bir duyduğumuz, iç dünyasını bilmediğimiz insanlar olsalar bile, ölümler can yakıyor. Hani ateş en çok düştüğü yeri yakar derler ya, doğrudur. Asla yakınları kadar üzülemezsiniz ama blogger dünyasının bir ferdi olunca siz de kendinizle özdeşlik kurup, aynı ortamı paylaştığınız bir kişinin ölümüne üzülüyorsunuz. Bunun bir tezgah olduğunu öğrenince de üzülmekten öte, aptal yerine konulduğunuzu düşünerek, sinirlenip, kızıyorsunuz.
Sanal alem garip bir alem. Ömrümün 15 yılında yer eden bu alemde kendimi ve tanıdığım insanları değerlendirme şansım oldu. İsteseniz de istemeseniz de insanlarla iletişim kuruyorsunuz. Bazen gerçek hayattaki kadar değer verdikleriniz oluyor. Hatta gerçek hayatta tanıdıklarınızdan daha değerli insanları tanıma şansınız da olabiliyor. Ancak "sanal" sandığınız şey bir müddet sonra reel olabiliyor. Karşıdaki insan için hissettiğiniz "üzüntü" sanal değil. Aynı şekilde merak, derdine ortak olma çabası ve yardımcı olma arzusu.
İçinde yaşadığımız yüzyılın en büyük handikapı bu. Eskiden insanlar ancak yaşadıkları çevrede olan bitenden haberdardılar. Oysa şimdi dünyanın öbür ucunda bir insan için üzülmeniz mümkün. Ya da o insanla birlikte sevinmeniz. Kötü olan halâ bir uçağa, otobüse, trene binmeden o kişiye fiziksel bir yardımda bulunamıyor olmanız. Yani değer verdiğiniz insan açlıktan ölse bir kaşık sıcak çorba uzatmanız imkansız arada mesafeler varsa. Ama yemek sepetinden yemek yollamanız veya bir şekilde yardım etmeniz de mümkün.
Girdiğiniz bu alemde eliniz biraz da kalem tutuyorsa, ilgi görmeniz doğal. Hatta bu ilgiden hoşlanmanız da neredeyse Allah'ın emri gibi. İşin kötü tarafı bu ilgi ile şımarabilirsiniz. Sizi mutlu eder yazdıklarınızın okunması, insanların sizi gözünde büyütmesi, değer vermesi egonuzu şişirir.
Ancak bu değeri taşımak zordur. Şımarabilirsiniz kolayca. Ya da şımarmazsınız da bu gördüğünüz ilgi arttıkça bu ilgiden bunalırsınız. Hele bir de insanlar sizi sahiplenip, ne yapacağınızı söylemeye başlarlarsa iyice tadınız kaçar. Ruhunuz sıkılır, karşı tarafta size ilgi gösteren veya sizden ilgi gören insanlar da birden hayatlarında bu ilgiyi kimseden görmediklerini ya da kimseye göstermediklerini unutarak sizi sigaya çekmeye başlarlar.
Birden bu "sanal" dünyanıza giren insanların "reel" dertler çekmenize de sebep olduklarını görürsünüz. En basitinden "başağrısı-karın ağrısı" aksayan işler, kaçan uykular, gereksiz üzüntüler, ya da huzursuzluk. Sonra bunalırsınız biraz daha. İnsanlardan kaçmak istersiniz. Bazen modemi söker atarsınız, bazen telefonu kapatırsınız. Ancak içinize işleyen bu masum virüs sizi rahat bırakmaz. Yine döner dolaşır kürkçü dükkanına bir kaç kez uğrarsınız gemileri yakmadan önce.
Bazen de tersi olur. İnsanlar sizi unutur. Onlar için artık bir anlam ifade etmediğinizi farkedersiniz. Hani hep canım, cicim, abim, kardeşim, can yoldaşım, biricik arkadaşım, kankam sözlerini duyup, sarfettiğiniz insanlar ne gelip yazdıklarınızı okur, ne de sizi merak eder. Hele bir de buna genel anlamda blog ortamından insanların uzaklaşması eklenirse, hemen hemen küçük çaplı bir bunalım kaçınılmaz olur.
Öte yandan hiç hesaba katılmayan ve asıl önemli olan hayatınızdaki "küçük daire"dir. Yani reel dünyanızdır işin aslı. Asla kredi kartı extreleri sizin sosyal medya etkinliklerinizi umursamaz. Sağlığınız, çevrenizdeki insanlar, yakınlarınız, eş, dost, anne, babanız yani çekirdek aileniz ve reel sorunlarınız da "sanal alemin" umrunda olmaz. Olsa da pek elden birşey gelmez. Ama....
İşte herşey o ama da gizlidir. Bir şekilde size değer vermiş insanlar, "sanal alem"de de olsanız, sizi önemsemiş insanlar için durum farklıdır. Onlar direkt ya da dolaylı olarak sizden etkilenir. Aranızda hak-hukuk oluşur. Bu elle tutulmaz birşey de olsa, üzüntülerinden size düşen bir pay varsa bunu hisseder, yaşarsınız. O yüzden, özellikle eli kalem tutan, biraz sanatçı yönü olan, güzel cümleler kurabilen biriyseniz, bazen başınıza bela kesilen hayranlara bile bir müddet katlanmanız gerekebilir. Çünkü söz sihirdir ve siz bir bakıma büyücülük yapmış sayılırsınız.
Sebebi ne olursa olsun, ister ilgisizlikten, ister fazla ilgiden ya da yaşadığınız gerçek dünyaya zarar vermesinden dolayı olsun, insan bazen bulunduğu "sanal" alemden çekip gitmek ister. Blogunu kapatır, yazdıklarını siler, facebook - twitter benzeri ortamlardan kaybolmayı seçer. Ruhunu dinlendirir. Başına biraz da kendinin sarmış olduğu sıkıntılardan uzaklaşmaya çalışır. Çünkü zaman geçtikçe ya ruhunu boğan kişilerin de aklı başına gelip, sakinleşir. Ya da ilgi göstermeyen insanlar "aaa bu adam neden yazmıyor" diyerek arayıp sormaya başlar.
Bu neticeyi elde etmek için yaptıklarınız ise sizin hem kişiliğinizin ne kadar yara aldığını, hem de ne kadar çaresiz durumda kaldığınızı gösterir. Bazen karşınızdaki insanlar o kadar anlayışsız ve kısır döngüye girmiş olabilirler ki. Hakaret eder, kovarsınız, hiç kırmak istemeseniz de incitirsiniz. Bazense o kadar ilgisizdirler ki, ilginç başlıklar ararsınız "hasta oldum yatıyorum, bir süre tatile çıkıyorum, yeni kitabım için hazırlıklara başladım" türü cümleler bloglarda boy-endam gösterir.
Özellikle ünlüler arasında son zamanlarda görülen "soyunmalı" ya da "dedikodulu" twitter etkinlikleri bu doyumsuz iştahın bir eseridir. Birilerini karalayarak ya da kendini rezil etmeye uğraşarak gündeme gelme çabası meyvelerini ne yazık ki kısa sürede vermektedir. Bu yüzden de bazen insanlar emek vererek ulaşamadıkları yere, başkalarının "rezil" olarak kolayca ulaşmaları karşısında üzülüp, bunalıma düşmektedir.
Ve ölüm. Şakaya gelmeyen acı gerçek. Ne yazık ki (iç dünyasında yazar, çizer ne yaşamış olursa olsun) sanırım en büyük ihanettir ölüm. Ölmeyi seçmek, çaresizlikler içinde kıvranan insanların, ruh dünyasında ciddi bir sorunun habercisidir de. Sanatçılar arasında çokça görülen bu ruh haline "intiharlar, kendini içkiye, uyuşturucuya vermeler, zehir içmeler, bedenine zarar vermeler örnek gösterilebilir.
Yazıya başlık olan ölümler ise gerçek değil, blogcuların "sanal ölümleri"dir. Sebebi ne olursa olsun. Kendisinin öldüğünü bir şekilde çevreye duyurup, ondan sonra da "Ölmedim ki, sizi denedim. Ölmedim ki, bakalım dostlarım gerçek miymiş öğrenmek istedim. Ölmedim ama ölecek kadar çok sevdim vs demek ne etik, ne de akıl kârı olan bir iş değildir."
Tabi ki bunu yapan insanların iç dünyasını, sıkıntılarını bilemeyiz. Ancak yapılan şey bize çocukluğumuzda dinlediğimiz "yalancı çoban" masalını anımsatır. Bir gün gerçekten ölürsünüz ve insanlar "başımız sağolsun" demek yerine "beter olsun" derler. Daha da kötüsü gerçekten bir gün ölen bir bloggerin ardından kimse olaya inanmaz ve hiç tanımadıkları "rahmetli" kişi için olmadık sözler söylerler. İyisi mi bu yanlış davranış biçimi, bu virüs yaygınlaşmadan insanlar bu yolda devam etmekten kaçınsınlar.
Bugüne kadar "yalancıktan" ölen tüm blogger'lere "niye ölmedin?" demek yerine "iyi ki yaşıyorsun" dedikten sonra, bu davranışın çok yanlış ve çirkin olduğunu belirtmeden geçemiyorum. Bu arkadaşlara "iyi yaptın abi" diyenler de kendi ruh sağlıklarını yeniden gözden geçirsinler derim naçizane...
Kayıtlar
