Küçük, küçük şeyler kor, büyüdükçe adama

Hayatta en çok sevindiğiniz şeylerin bir yalan olduğunu bilmek ve cefasını çektiğiniz şeylerin, sefasının sürüldüğünü görmek koyar genelde adama. Umursamaz hıyarın teki değilseniz, erkek de olsanız az çok duygularınız vardır. Alıngan olursunuz, PMS dönemleriniz yoksa da zaman zaman ergen triplerine girersiniz. Arada eski günlere dönüp alzemair ile nostalji arasında gidip gelirsiniz.

İşte o günlerden bir gün çok sevgili dedem evimizin arka bahçesine mini mini civcivler almış onlara küçük bir kafes yapmış onlarla oyalanıyordu. Çocuktum, hoşuma gitmişti, ben de bir tane istiyorum dedim. Ertesi gün bir karton kutu içinde minik sarı bir civciv getirdi dedem. Çok sevdim onu, dedeme teşekkür ettim boynuna sarıldım. Birkaç gün geçti aradan bir gün babamla dedemi tartışırken gördüm ve babam cebinden birşey çıkarıp dedeme verdi dedem de aldı cebine koydu.

Gidip babama sordum ne olduğunu, dedemle neden tartışıyorsunuz diye. Sinirli olduğu kadar üzgün olduğunu farkettiğim babam: - Yok bir şey İbrahim! dedi. Deden sana aldığı civcivin parasını istiyor "2TL".

O an içimde "civcive" "sevgiye" "dedeme" dair birşeyler yıkıldı. Şimdi ne zaman pazarda götü boklu bir civciv görsem o anı hatırlayıp üzülüyorum. Ne zaman avucuma birisi "2 TL" para üstü koysa babamın dedeme verdiği "2 TL" aklıma geliyor elimde olmadan yine üzülüyorum. Ah! be dede, cimri olman birşey değil de o "2 TL" ile neleri yıktın içimde bir bilsen.