Çocukluğumdan bu yana bir sürü "hayvan herif" tanıdım. Herif dedimse hepsi erkek değil tabi ki. İçlerinde dişi herif olanlar da var. Hatta dişisi daha çok.
Hepsiyle de güzel anılarım oldu. İyi anlaştık, mutlu vakit geçirdik. Hatta bir çok "insan herif"ten iyiydiler...
Çocukluğumun ilk yıllarında hatırladığım "Josephine ve Katerina" adlı iki kız kardeş. Neşeli, canlı ve çabuk büyüyen "cinsini bilemediğim" iki sokak köpeğiydi.
Bütün mahallenin sevgilisi olmuşlardı.
Mahallenin çocukları olarak, onları beslemek içinhepimiz evlerimizden birşeyler getirirdik .
Ne yazık ki, belediye tarafından zehirli et ile zehirlendiler ve gözlerimizin önünde çırpına çırpına öldüler. Üstelik "Joe"nin gözleri önünde. Joe (Co) da benim beslediğim bir sokak köpeğiydi.
Kusarak, o zehirlenmeyi atlattı ve sonrasında "üniforma düşmanı" oldu.
Zabıta, postacı, polis yoldan geçen üniformalı her şahsa saldırırdı. Isırmaz ama kovalardı yol boyunca. Dişiydi o da. Zaten köpeklerin dişisi sahipsiz olur genelde ve çocuklar sahiplenir onları.
Önceleri anlamazdım ama Joe ergen olup kapının önü erkek köpek dolduğunda, onları kovalarken öğrendim insanların neden dişi köpek beslemek istemediğini.
"Joe" birgün kovaladığı bir motorsikletin altında kaldı ve ayağı ezildi. Tüm müdahalelerimize rağmen yanına yaklaştırmadı. Yalvar yakar bakmaya razı ettiğimiz kırıkçı teyzeye götüremedik.
Canı yandığı için saldırgan davrandı ve onu koyduğumuz kutudan kaçtı. Zamanla, yalaya yalaya kırık ayağını kendisi tedavi etti.
Uzun yıllar o topal bacakla (3-5km arabamızın arkasından koşarak) bizimle pikniklere geldi. Arkadaşlık etti ve yaşı ilerleyince öleceğini anladı sanırım.
Ardında güzel anılar bırakarak kayboldu gitti... Ondan sonra uzun süre de köpek besleyemedim. Ta ki "Kurt" ve "Malky"e kadar.
Hepsiyle de güzel anılarım oldu. İyi anlaştık, mutlu vakit geçirdik. Hatta bir çok "insan herif"ten iyiydiler...
Çocukluğumun ilk yıllarında hatırladığım "Josephine ve Katerina" adlı iki kız kardeş. Neşeli, canlı ve çabuk büyüyen "cinsini bilemediğim" iki sokak köpeğiydi.
Bütün mahallenin sevgilisi olmuşlardı.
Mahallenin çocukları olarak, onları beslemek içinhepimiz evlerimizden birşeyler getirirdik .
Ne yazık ki, belediye tarafından zehirli et ile zehirlendiler ve gözlerimizin önünde çırpına çırpına öldüler. Üstelik "Joe"nin gözleri önünde. Joe (Co) da benim beslediğim bir sokak köpeğiydi.
Kusarak, o zehirlenmeyi atlattı ve sonrasında "üniforma düşmanı" oldu.
Zabıta, postacı, polis yoldan geçen üniformalı her şahsa saldırırdı. Isırmaz ama kovalardı yol boyunca. Dişiydi o da. Zaten köpeklerin dişisi sahipsiz olur genelde ve çocuklar sahiplenir onları.
Önceleri anlamazdım ama Joe ergen olup kapının önü erkek köpek dolduğunda, onları kovalarken öğrendim insanların neden dişi köpek beslemek istemediğini.
"Joe" birgün kovaladığı bir motorsikletin altında kaldı ve ayağı ezildi. Tüm müdahalelerimize rağmen yanına yaklaştırmadı. Yalvar yakar bakmaya razı ettiğimiz kırıkçı teyzeye götüremedik.
Canı yandığı için saldırgan davrandı ve onu koyduğumuz kutudan kaçtı. Zamanla, yalaya yalaya kırık ayağını kendisi tedavi etti.
Uzun yıllar o topal bacakla (3-5km arabamızın arkasından koşarak) bizimle pikniklere geldi. Arkadaşlık etti ve yaşı ilerleyince öleceğini anladı sanırım.
Ardında güzel anılar bırakarak kayboldu gitti... Ondan sonra uzun süre de köpek besleyemedim. Ta ki "Kurt" ve "Malky"e kadar.
SÜRECEK
Çocukluğumdan bu yana bir sürü "hayvan herif" tanıdım. Herif dedimse hepsi erkek değil tabi ki. İçlerinde dişi herif olanlar da var. Hatta dişisi daha çok.
Hepsiyle de güzel anılarım oldu. İyi anlaştık, mutlu vakit geçirdik. Hatta bir çok "insan herif"ten iyiydiler...
Çocukluğumun ilk yıllarında hatırladığım "Josephine ve Katerina" adlı iki kız kardeş. Neşeli, canlı ve çabuk büyüyen "cinsini bilemediğim" iki sokak köpeğiydi.
Bütün mahallenin sevgilisi olmuşlardı.
Mahallenin çocukları olarak, onları beslemek içinhepimiz evlerimizden birşeyler getirirdik .
Ne yazık ki, belediye tarafından zehirli et ile zehirlendiler ve gözlerimizin önünde çırpına çırpına öldüler. Üstelik "Joe"nin gözleri önünde. Joe (Co) da benim beslediğim bir sokak köpeğiydi.
Kusarak, o zehirlenmeyi atlattı ve sonrasında "üniforma düşmanı" oldu.
Zabıta, postacı, polis yoldan geçen üniformalı her şahsa saldırırdı. Isırmaz ama kovalardı yol boyunca. Dişiydi o da. Zaten köpeklerin dişisi sahipsiz olur genelde ve çocuklar sahiplenir onları.
Önceleri anlamazdım ama Joe ergen olup kapının önü erkek köpek dolduğunda, onları kovalarken öğrendim insanların neden dişi köpek beslemek istemediğini.
"Joe" birgün kovaladığı bir motorsikletin altında kaldı ve ayağı ezildi. Tüm müdahalelerimize rağmen yanına yaklaştırmadı. Yalvar yakar bakmaya razı ettiğimiz kırıkçı teyzeye götüremedik.
Canı yandığı için saldırgan davrandı ve onu koyduğumuz kutudan kaçtı. Zamanla, yalaya yalaya kırık ayağını kendisi tedavi etti.
Uzun yıllar o topal bacakla (3-5km arabamızın arkasından koşarak) bizimle pikniklere geldi. Arkadaşlık etti ve yaşı ilerleyince öleceğini anladı sanırım.
Ardında güzel anılar bırakarak kayboldu gitti... Ondan sonra uzun süre de köpek besleyemedim. Ta ki "Kurt" ve "Malky"e kadar.
Hepsiyle de güzel anılarım oldu. İyi anlaştık, mutlu vakit geçirdik. Hatta bir çok "insan herif"ten iyiydiler...
Çocukluğumun ilk yıllarında hatırladığım "Josephine ve Katerina" adlı iki kız kardeş. Neşeli, canlı ve çabuk büyüyen "cinsini bilemediğim" iki sokak köpeğiydi.
Bütün mahallenin sevgilisi olmuşlardı.
Mahallenin çocukları olarak, onları beslemek içinhepimiz evlerimizden birşeyler getirirdik .
Ne yazık ki, belediye tarafından zehirli et ile zehirlendiler ve gözlerimizin önünde çırpına çırpına öldüler. Üstelik "Joe"nin gözleri önünde. Joe (Co) da benim beslediğim bir sokak köpeğiydi.
Kusarak, o zehirlenmeyi atlattı ve sonrasında "üniforma düşmanı" oldu.
Zabıta, postacı, polis yoldan geçen üniformalı her şahsa saldırırdı. Isırmaz ama kovalardı yol boyunca. Dişiydi o da. Zaten köpeklerin dişisi sahipsiz olur genelde ve çocuklar sahiplenir onları.
Önceleri anlamazdım ama Joe ergen olup kapının önü erkek köpek dolduğunda, onları kovalarken öğrendim insanların neden dişi köpek beslemek istemediğini.
"Joe" birgün kovaladığı bir motorsikletin altında kaldı ve ayağı ezildi. Tüm müdahalelerimize rağmen yanına yaklaştırmadı. Yalvar yakar bakmaya razı ettiğimiz kırıkçı teyzeye götüremedik.
Canı yandığı için saldırgan davrandı ve onu koyduğumuz kutudan kaçtı. Zamanla, yalaya yalaya kırık ayağını kendisi tedavi etti.
Uzun yıllar o topal bacakla (3-5km arabamızın arkasından koşarak) bizimle pikniklere geldi. Arkadaşlık etti ve yaşı ilerleyince öleceğini anladı sanırım.
Ardında güzel anılar bırakarak kayboldu gitti... Ondan sonra uzun süre de köpek besleyemedim. Ta ki "Kurt" ve "Malky"e kadar.
SÜRECEK
Kayıtlar
