Ağlayanlar parmak kaldırsın

küçüktüm. ninem öldü, ben ağladım.

çocuktum. evcil hayvanlarımızı belediye zehirledi, ben ağladım.

ilkokul çağları, hülya koçyiğitli zamanlar, türk filmlerinde ben ağladım.

gençtim. ruslar afganistanı işgal etti ben ağladım.

askerdim, eşek yüküyle sopa yedim ağlamadım, eski bir botu sen mi çaldın dediler, ben ağladım.

aşık oldum. sevdim, sevildim ama kader değişmedi yine ağladım.

hayat büktü belimi, bir çok sıkıntı çektim. anam ağladı, ben de ağladım.

sonra zaman hızlandı benim için, akrabalarım, dayım, halam, teyzem öldü, ben ağladım.

turgut özal, kemal sunal cem karaca, barış manço, ırakta, filistinde, somali de çocuklar öldü ben ağladım.

şehit cenazelerinde, komşular, tanıdıklar birer birer gittiğinde ve en son babamı kaybettiğimde ben ağladım.

hatta belki işi o kadar abarttım ki, erkekliğe sığmaz deseler de michael jackson öldü, ben yine ağladım.

bugün benden 10 yaş küçük bir komşumu kaybettim, eşi, çocukları ağlıyordu pencerede, ben de ağladım.

yarın, ya da yarından da yakın  belki siz, belki ben de öleceğiz,
Ağlayanlar parmak kaldırsın.